کتاب شغل مورد علاقه از آلن دوباتن | دانلود رایگان خلاصه pdf کتاب

یکی از خارق‌العاده‌ترین ویژگی‌های عصر ما، که ناگفته بدیهی فرض می‌شود، این پیش‌فرض است که باید بتوانیم شغلی بیابیم که نه تنها برایمان قابل تحمل باشد و کفاف مخارجمان را بدهد، بلکه باید عمیقا آن را شغلی ارزشمند بدانیم، ناظر به هدفی بسیار مهم باشد و دوستی و خلاقیت در آن شکوفا باشد.

***

در بخش عمده‌ای از تاریخ بشر، این سوال که آیا به شغلمان علاقه داریم یا نه، به نظر همگان سوالی خنده‌دار یا عجیب و غریب می‌آمد.

***

یکی از دشواری‌های زیست مدرن: ما نیاز داریم هم روحمان را سیراب کنیم و هم مخارج وجوه مادی زندگی را فراهم کنیم.

***

یکی از علائم سرسپردگی ما به غریزه این است که برای ایجاد یک رابطه یا یافتن شغل، خود را چندان نیازمند تمرین و آموزش نمی‌دانیم.

***

برخی از موانع در راه یافتن شغلی رضایت‌بخش:

۱- فقدان مهارت‌های لازم
۲- فقدان اطلاعات در مورد فرصت‌های موجود
۳- فقدان هدف منسجم

***

مهمترین مانع از بین سه مانع این است که ندانیم در پی چه هستیم: اگر این مانع برطرف نشود، تحصیلات و فرصت‌های موجود در بازار کار نمی‌توانند وعده‌های خویش را عملی سازند.

[مطلب مرتبط: هدف از زندگی]

***

آزمون‌هایی مثل MBTI که مشاغل ایده‌آل را بر حسب مقولات و مشاغل موجود پیشنهاد میکنند، ناعامدانه ما را از مسیری دور می‌کنند که امکان دارد واقعا برایمان جذاب‌ترین مسیر باشد.

تاثیر چنین نمونه‌هایی (همچون ماری کوری) باعث شده تصور کنیم که اگر در زندگی رسالتی داشته باشیم آنگاه شکی نخواهد بود بر اینکه مقدر شده‌ایم در زندگی کاری عظیم به انجام برسانیم. در نتیجه، فقدان رسالت در زندگی، نه تنها نوعی بداقبالی محسوب می‌‍شود، بلکه همچنین نشانه فرودستی دانسته میشود.

***

بدتر آنکه تصور میکنیم «کشف رسالت در زندگی» کشفی است که همه باید بتوانیم در مدت زمانی کوتاه به آن دست یابیم و اعتقادمان بر این است که برای کشف این رسالت یکسره باید انفعال پیشه کنیم: تنها کار لازم این است که برای فرارسیدن لحظۀ الهام منتظر بمانیم.

***

کاملا منطقی (و حتی نشانه سلامت) است که استعدادهای خویش را نشناسیم و ندانیم باید آنها را چگونه به کار بگیریم. کاملا منطقی است که ندانیم باید سراغ چه کاری برویم.

***

باید دفترچه‌ای دم دست داشته باشیم تا بتوانیم احساسی خاص را به دام بیندازیم و بعدا به آن رجوع کنیم و بکوشیم بین این احساس و دیگر تجربیاتی که ثبت کرده‌ایم ارتباط و پیوندهایی بیابیم.

***

باید این احساسات را تعمیم دهیم و بین آنها و دیگر چیزهای ارتباط‌هایی بیابیم و در عین حال هوشیار باشیم که تبعات این احساسات تقریبا همیشه غیرمستقیم هستند. مثلا لذت بردن از مطالعۀ مجله نباید به این معنا گرفته شود که باید سعی کنیم شغلی در مجله پیدا کنیم.

***

باید مراقب باشیم در مورد خود مشاغل فکر نکنیم، بلکه در عوض در مورد ویژگی‌های مشاغل بیندیشیم. نباید شتاب‌زده به نتایجی مثل «طراح گرافیست» یا «معلم» بپریم، بلکه تا جایی که ممکن است لذاتی را تحلیل کنیم که مشاغل مختلف در بردارند و در کلماتی مثل نظم، رهبری، معنا، آرامش، روحیه کار جمعی و غیره متبلور شده‌اند.

***

حسادت نیز راهنمای بسیار مهم و حتی غیرمنتظره‌ای محسوب میشود.

همه ما میدانیم که حتی بهترین مشاغل هم همیشه لذت‌بخش نیستند و چه بسیار روزها ملال و حتی خستگی هر شغلی از حد بگذرد.

***

دوازده جنبه لذت‌بخش کار
۱- لذت پول درآوردن
۲- لذت زیبایی
۳- لذت خلاقیت
۴- لذت فهم
۵- لذت ابراز خویشتن
۶- لذت فناوری
۷- لذت یاری به دیگران
۸- لذت رهبری
۹- لذت تدریس
۱۰- لذت استقلال
۱۱- لذت نظم
۱۲- لذت از طبیعت

[مطلب مرتبط: رضایت شغلی چیست و فاکتورهای رضایت شغلی کدامند؟]

***

همه ما به یک اندازه با این لذات ارتباط برقرار نمی‌کنیم.

***

ما در جستجوی جایگاهی ارزشمند هستیم که استعدادها و لذات ما همچنین نیازهای جهان را برطرف سازد؛ آنجا همان جایی است که باید بکوشیم تا آینده شغلی‌مان را به سمتش سوق دهیم.

گرچه والدین‌مان دیگر حق قانونی ندارند که حساب‌های بانکی ما را مسدود کنند یا عملا ما را حبس کنند، اما کماکان ابزار مهم کنترل روانی را در اختیار دارند: هرگاه آرزوهایی که برای ما دارند را نقش بر آب کنیم، ما را تهدید به قطع مهر و محبت‌شان میکنند. عشق همانقدر میتواند ما را کنترل کند که زور یا قانون در گذشته قادر به کنترل ما بودند.

[مطلب مرتبط: هشت نکته در مورد تعامل با اطرافیان در حین ایجاد تغییر در سبک زندگی]

***

در پس‌زمینه‌های ذهنمان همواره چیزی در کار است که میتوانیم «چارچوب‌های شغلی خانواده» بنامیم.

[مطلب مرتبط: پدران، مادران! ما نمیخواهیم کار کنیم]

***

باید نقش مشروع و لازم شکست را بپذیریم و به خودمان مجال دهیم که تا مدتها کارها را ناکامل و سرشار از نقایص انجام دهیم.

***

بینش و بلوغ بسیاری می‌طلبد که این حقیقت را از یاد نبریم که هنگامی بیشترین خدمت را به دیگران میکنیم و بیشترین سهم را در جامعه خواهیم داشت که پرتخیل‌ترین و اصیل‌ترین جنبه‌های شخصی وجودمان را وارد شغلمان کنیم. تصمیم‌گیری بر حسب وظیفه، درآمدی حداقلی را برایمان تضمین میکند اما تنها کار خالصانه و پرلذت است که به موفقیت‌های عظیم می‌انجامد.

***

نکته‌ای که درکش دشوار – اما حیاتی- است این است که اوضاع در آینده مثلا در ۵۶ سالگی چطور خواهد بود. از آن سن نگاه کنیم دو سال کاملا معنای متفاوتی خواهد داشت و صرفا یک بیستم (یا ۵ درصد) ۴۰ سالی خواهد بود که بین ۱۶ سالگی (که به شکل جدی به فکر امکانهای گوناگون شغلی افتادیم) و اوج میانسالی قرار دارد.

[مطلب مرتبط: حیف نیست حالا که تا اینجا اومدی ولش کنی؟]

***

ریشۀ میان‌مایگی این است که بیشتر از کارها و حرفهای عموم مردم پیروی کنیم تا افکار و احساساتی که در ذهن خودمان در گردش است.

[مطلب مرتبط: لطفا معمولی نباشیم!]

***

تصور ما از تغییر و دگرگونی با تصورات دراماتیک و انفجاری گره خورده است. احساس می‌کنیم با انقلابی در زندگی‌مان روبرو هستیم و همه‌چیز زیر و رو خواهد شد؛ و چنین چیزی اغلب چشم‌اندازی رعب‌آور و ناخوشایند است.

[مطلب مرتبط: چرا باید مغزمان را تبدیل به قورباغه پخته کنیم؟]

***

ما به قدر کافی تمرین نکرده‌ایم تا ارتباط بین گام‌های کوچک و دگرگونی‌های کلی بزرگ را ببینیم.

[مطلب مرتبط: چگونه خودمان را برای تغییر آهسته راضی کنیم؟]

***

اندیشین به مرگ نیرویی بی‌همتا دارد تا ما را از رخوت ابدی‌مان به درآورد و وادارمان کند ذهنمان را با جدیت معطوف به این مسئله کنیم که واقعا میخواهیم در زندگی چه کنیم.

***

اندیشۀ مرگ، دعوتی جدی است به سوی تعیین تکلیف اولویت‌هایمان در زندگی.

***

وقتی افق نابودی و نیستی در ذهنمان باشد میتواند ما را به سوی شیوه‌ای از زندگی بکشاند که از اعماق جان ارزشمند میدانیم. این را نمی‌توان بی‌رحمانه دانست؛ بلکه لطیف‌ترین چیز میتواند این باشد که در جستجوی شغل موردعلاقه‌مان آگاهی ژرف از مرگ همراهمان باشد.

[مطلب مرتبط: فکر کردن به مرگ، توصیه ای اخلاقی یا رفتاری منطقی؟]

هرگونه تحلیل و بررسی مفهوم شادمانی، مستلزم به حساب آوردن یک مولفۀ دیگر نیز هست: مسئلۀ انتظارات. اینکه در هر زمینه‌ای چقدر شادمان هستیم وابستگی فراوانی به این دارد که چه حدی از شادمانی را انتظار داریم. شادمانی ما صرفا وابسته به این نیست که اوضاع چقدر خوب است، بلکه همچنین بستگی به این دارد که شرایطمان در قیاس با شرایطی که تصور می‌کردیم دست یافتن به آن محتمل است، چگونه است.

***

فنون چاپ بهینه‌تر، استفاده از جوهرهای رنگی، سیستم جاده‌کشی قابل اطمینان و هزینه‌های پستی ارزان‌تر دست به دست هم دادند تا امکان بی‌سابقه‌ای برای انزجار از خویشتن فراهم آید. [با آگاهی از وضعیت زندگی دیگران و افزایش توقع‌مان.]

***

ما لزوما نسبت به کسانی که داشته‌هایشان از ما بیشتر است حسادت نمی‌کنیم. بلکه به کسانی حسادت می‌ورزیم که به ما یاد داده‌اند خود را با آنها مقایسه کنیم؛ در حالی که خود را از جهاتی با آنها برابر میدانیم.

***

نقطۀ شروع حسادت این است که دست‌کم روی کاغذ این امکان وجود داشته باشد که شایستۀ داشتن چیزهایی باشیم که دیگری هم‌اکنون در تملک خویش دارد.

***

مدرنیته تاکیدی بی‌امان دارد که موفقیت روزی به نحوی از آن ما خواهد شد. اما این روایت که توانهای بالقوه بروز خواهند کرد و شایستگی سرانجام پاداش خواهد دید حاوی نوعی بی‌رحمی غیرعمدی و دلسردکننده است. داده‌ها به وضوح حاکی از آن هستند که فقط معدودی از ما به موفقیت می‌رسیم.

***

تعحبی ندارد که در جهان مدرن نرخ خوکشی به شکل نمائی بالا میرود. زیرا اکنون بر برج‌های فقیران، زخم بار روانی شرم و سرشکستگی نیز اضافه شده است.

***

مدرنیته بی‌شمار انتخاب پیش رویمان گذاشته است، اما این اصل تراژیک را فراموش کرده است که ما هرگز به قدر کافی در مورد خودمان و جهان شناخت نداریم که بتوانیم همیشه دست به انتخاب‌های درست بزنیم. ما فاقد اطلاعات و تجربه‌های لازم و مربوطه هستیم، با این حال مجبوریم تصمیم‌های بگیریم که تبعات عظیمی در زندگی خودمان و نیز زندگی دیگران خواهند داشت.

***

«زندگی فارغ از حسرت» فقط در ترانه‌ها و شعرها وجود دارد. راه از میان برداشتن  حسرت، کاستن از این احساس است که این اختیار را داشته‌ایم که به درستی انتخاب کنیم اما نتوانسته‌ایم. نومیدی وجهی گریزناپذیر از وضع بشر است؛ که هیچ‌یک از وجوه مدرنیته حاضر نیست به این حقیقت اذعان کند.

***

تقریبا به قطع یقین در شرایطی خواهیم مرد که بسیاری از توان‌های بالقوۀ خود را رشد نداده‌ایم. بسیاری راه‌ها که می‌توانستید بروید، نرفته می‌مانند.

***

ما وارثان انتظارات و توقعاتی عظیم هستیم. اینها به دلایلی بسیار والا در تاریخ رخ داده‌اند. اما در عین حال نتیجۀ جانبی خطیری دارند. زیرا در این شرایط بسیار در معرض آن هستیم که سرانجام احساس نومیدی کنیم، در حالی که به لحاظ عینی در وضع خوبی به سر می‌بریم.

***

رسانه‌ها بی‌آنکه نیت شرورانه داشته باشند، مدام امور خلاف قاعده و غیرمتعارف را پیش چشمانمان می‌آورند؛ زیرا اینها همان چیزی است که دوست داریم تماشا کنیم و حاضریم بابتش پول بپردازیم.

***

بهترین حالت این است که علائق و استعدادهایمان را را با یکی از امواج سودآور اقتصاد همسو کنیم.

[مطلب مرتبط: شغل مناسب من چیست؟ (لزوم توجه همزمان به علاقه، مهارت و نیاز بازار)]

***

به جای اینکه به خاطر شیفتگی یکباره به یک شغل خیالی، احساس ناکامی کنیم، گاهی اوقات بهتر است این امکان را در نظر بگیریم که بیاموزیم عاشق شغل نسبتا خوب کنونی‌مان شویم.

[مطلب مرتبط: از شغلم خسته شدم، چیکار کنم؟]

***

یک شغل به قدر کافی خوب دارای طیف کاملی از نقایص معمول است: گاهی اوقات حوصله‌مان را سر می‌برد، جنبه‌های پرزحمت و مایوس کننده دارد؛ گاهی اوقات اضطراب آور است؛ هرچند از گاهی مجبور میشوید مورد قضاوت کسانی قرار بگیرید که اصلا برایشان احترام قائل نیستید؛ از شایستگی‌های شما به طور کامل استفاده نمی‌شود و …

مطلبی که خواندید از سری مطالب مربوط به سری کارنکن بود.

در کارنکن مطالب زیادی با موضوع شغل مناسب و نحوه رسیدن به آن وجود دارد. برای خواندن رایگان تمامی این مطالب روی لینک زیر کلیک کنید: