پیش نوشت ۱:
یکی از دوستانِ خوبم، لطف کرده و برایم ایمیلی فرستاده است. آنجا سوالاتی پرسیده شده. اینها که مینویسم، جواب کامل آن دوستم نیست، ولی فکر کردم شاید بد نباشد به بهانه سوال او، اینجا بنویسمشان.
پیش نوشت ۲:
طبیعتا اینها صرفا نظراتِ شخصی من است، همانطور که در عنوان هم آورده ام صرفا ترجیحاتِ من در این مورد است.
نوشت:
وضعیت من در تحصیلات رسمی، چندان بد نبوده (رزومه آموزشی ام از قسمت درباره من قابل دسترس است)، در کنار این وضعیت تحصیلی، علاقه ویژه ای هم که به معلمی داشته ام (و دارم) سبب شده که تدریس در مقاطع مختلف را تجربه کنم.
هم دروس راهنمایی و دبیرستان را درس داده ام و هم دروس دانشگاهی را. زمانی هم یک کارگاهی برگزار میکردیم که علاوه بر تدریس مفاهیم اولیه پرواز، آموزش ساخت گلایدر هم میدادیم. علاوه بر اینها، هر وقت می بینم بچه ای دبستانی از اهل فامیل ریاضی میخواند، با لذت فراوان سعی میکنم برایش مطالب را به زبان ساده بگویم. از بیان مفاهیم به زبان ساده و تدریس آنها لذت زیادی می برم.
یکی از دلایل اصلی ای که به سمت ادامه تحصیل در مقطع دکتری رفتم همین علاقه به معلمی بود. اما از یک جایی به بعد نظرم کمی تغییر کرد. من همچنان معلمی را دوست دارم، اما ترجیح میدهم این علاقه را در جای دیگری خرج کنم. واقعیتش یک چیزهایی فهمیدم که نمیتوانم در تصمیم گیریهایم لحاظشان نکنم:
- این مملکت این همه فارغ التحصیل دانشگاهی لازم ندارد. فکر کنم این را دیگر همه مان فهمیده ایم.
- دانشگاه، وقتِ زیادی از دانشجویان تلف میکند. همان مطالبی را که در دانشگاه قرار بود یاد بگیریم، اگر خودمان احساس نیاز کنیم، با صرف زمان بسیار کمتری میشود فرا گرفت.
- اگر قرار باشد، توسعه ای صورت پذیرد، لازم است که به مزیتهای رقابتی اقتصادمان توجه بیشتری بکنیم. در اکثر موارد، دانشگاه چیزی برای افزودن به دانشجویان در راستای این مزیت رقابتی ندارد. جوانی که در زابل و زاهدان بیکار است با قاب کردن یک مدرک دانشگاهی به دیوار اتاقش، نه که تغییری در وضعیتش ایجاد نشود، بلکه بنظرم دو قدم هم به عقب میرود (داستان اتلاف عمر و افزایش توقع). او باید خلقِ ارزشی که مردم حاضر باشند برایش پول بپردازند را یاد بگیرد و نه آن چیزهایی! که در دانشگاه ها با آن کیفیت کم آموزش میدهند.
خب من قرار است برای کنکور درس بدم که بچه های مردم بروند دانشگاه که چه؟ یا حتی بروم دانشگاه به آنها سیالات و انتقال حرارت و احتراق درس بدهم که آخرش با مدرک مهندسی مکانیکشان چه کاری بکنند؟ خیلی از صنایعی که همین مهندسین مکانیک الان در آن مشغولند، فقط به زورِ پول نفت زنده اند و اگر روزی این ارث پدری نباشد (پدر پولدار) چیزی هم از آنها باقی نخواهد ماند.
من بروم در دانشگاه سرم را با مقاله بازی! گرم کنم و کانه ماشینِ تولیدِ مقاله پشت سرِ هم مقاله تولید کنم و بعدش از همه هم دلخور باشم که چرا قدر من با این همه تولیدات علمی! دانسته نمیشود؟ هِی مقاله بدهم تا سهم بیشتری از پول نفت را ته ماه بریزند توی حسابم؟ خب من چه ارزشی برای اقتصاد این مملکت ایجاد کرده ام؟ جز اینکه انرژی معلمیم را هم در راهِ نادرستی خرج کرده ام؟
وقتی بنرهای بزرگ تبلیغاتی مدرسین کنکور در شهرم (زاهدان) را می بینم، از صمیم قلب ناراحت میشوم. واقعا والدین پولشان را برای چه صرف میکنند؟ (میخواهم پدر/مادر خوبی باشم) حقیقتش حس بسیار بدی دارم به کسانی که از این راه وضعشان خوب میشود. اینکه جیبِ والدینِ ناآگاه را خالی کنی تا بچه هایشان را برای کنکور آماده کنی، کار بسیار زشتی است بنظرم!
شاید بنظر خیلی سختگیرانه بیاید، اما در مقابل آن هجمه عظیم برای فرستادن همه جوانان این مرز و بوم به دانشگاه و تاکید بر اهمیت دانشگاه، این نگاهِ مخالف، حتی اگر کمی هم رادیکال باشد به جایی برنخواهد خورد!
من میگویم دانشگاه رفتن کار بدی است؟ نه! این را نمیگویم. اما بنظرم اینکه همه بخواهند بروند دانشگاه و تحصیلات عالیه داشته باشند و یحتمل تا آخرش هم بروند که پیشوند دکتر به اسمشان اضافه شود، نشان از لنگیدن چندجای کار دارد.
مطالب مرتبط:
در گفتگو با مهشید: دانشگاه، مهندسین بیکار و چیزهای دیگر
ادامه تحصیل بدهم یا نه؟ (۱): دکترا بخوانم؟
آینده شغلی و بازار کار : ریاضی یا تجربی ؟ (ده نکته در مورد انتخاب رشته و حرفهای مرتبط)
دیدگاه ها
درادامه کامنت قبلی ام هم بگم که من درونگرا، تیپ شخصیتیistj دارم و نمی دومم چه کاری برای شغل دوم انتخاب کنم که پول خوبی توش باشه علاقه خاصی هم ندارم شدیدا سردرگمم‌لطفا کمک کنید
اجرتان باخدا
راستش من اقایی را می شناسم که جز نفرات برتر کنکور ریاضی وکنکور ارشد در دهه ۸۰بودندومهندسی خوندن
الان با مشاوره کنکور وتدریس فیزیک سوپر میلیاردر شدن. چندین خونه وماشین لوکس در تهران دارن.
من روی تدریس عربی کاملاوروی فیزیک نسبتا مسلطم! ولی اموزشگاه ها حقوق کم میدن بهم . پس این اقا چه جوری اینهمه پولدارشدن!؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
راستش ایشان مشاور ومدرس فیزیک مدارس غیر انتفاعی خوب هستند وخودشان هم دفتر مشاوره زدن.
به نظرتان من برم دنبال تدریس عربی کنکور ومشاورهکنکور! البته فکر نکنم بتونم دفتر بزنم چون شرایطش را نمی دونم
از سایت الا دروس کنکوررا مسلط میشم
اینم بگم من سال کنکورم درس نتونستم بخونم
ببنین سال های اخیر کنکور از سطح متون دانشگاهی است وواقعا فراتر از کتاب دبیرستان شده فوق العاده تحلیلی شده ورقابت در تجربی بالاس شدید. من چون خانواده ثروتمند نداشتم کلاس کنکور نرفتم وتشریحی خوندم کامل و معلم ابتدایی شدم الان هزار نیاز دارم بازم هیچ تغییری نکردم. تعهد خدمتنمیزاره کنکور بدم واز سایت الا استفاده کنم( الا کلاس کنکور مجانیه) زمان من نبود ومنم نمی دونستم. الان حسرت داره دیوونه ام میکنه خیلی دلم داروسازی وفیزیوتراپی‌میخواست.
اقای ارامش سلام من دختر ۲۴ساله معلم ابتدایی هستم لیسانس اموزش ابتدایی از فرهنگیان.من درامد فعلیم خیلی کمه وهیچی اش باقی نمی مونه چون کمک خرج خانواده هستم . واقعا نمی دونم چه کنم. تیپistjدارم
ودرونگرا. الان مدارس غیر حضوری هست تا ساعت ۱۳کلاس دارم حضوری هم بود تقریبا همین بود اصلا نمی دونم بعد اینا من توان کار دارم یا خیر!
از درامد رشته ام واقعا ناراضی ام ، اصلا کفاف یه نفرم نمیده.
برخی میگن برو ارایشگری، خب من علاقه چندانی ندارم راستش اما می تونم صندلی اجاره کنم وخود اشتغال بشم. برخی میگن طراحی لباس خوبه که ب سرمایه اولیه زیادی را میطلبد بابت اموزش وزمان زیادی میخواهد اما کارش را اگه بشه تو خونه انجام داد خوبه
برخی برنامه نویسی خوبه! من دیپلمم تجربی بوده نمی دونم از پسش برمیام یانه وباید برم کلاس وکلی هزینه اموزش داره، برخی میگن درامد برنامه نویسی خوبه برخی میگن نه، منم ادم خلاقی نیستم اصلا.
طراحی سایت هم نمی دونم به درد میخوره یانه. اینم بگم اصلاکامپیوترنداریم که بخوام کاری کنم یعنی کلا الان صفر کلوینم.
به نظرتان چه کنم؟ دیوانه شدم از سردرگمی
سلام اقای ارامش لطفا یه راه ارتباطی به بنده بدین
مثل ایدی تلگرام. من شدیدا به کمکتان نیاز دارم
پست
از منو استفاده کنید
سلام و درود بر شما
راست میگن شاگرد که آماده باشه استاد از راه میرسه ، دغدغه این روزهای من بین انتخابهای صادقانه خودم و انتظارات اطرافیانم کلافم کرده بود و در این میان عطش یادگیری و دانستنی هایی مورد علاقم مامن امنی شده بود برای ساعاتی آرامش و تفکر . گاهی می دانی و ندای قلبت نشانه هایی سر راهت قرار میده اینجاست که تعهد و ایمان به خودت میتونه روشنگر راهت باشه و حالا با هر قدم نشانه ها سر راهت سبز میشن ، چندتا از مطالب آموزندتون خواندم شاید دو تا سه بار و هر بار میخواستم براتون بنویسم که چقدر ممنونم از آموختنی هایی که مثل چراغی روشنایی راه را برام هموارتر کردند شاید تلنگری بود برای لذت بردن از آنچه باید بیاموزم و سریعتر عمل کنم بدانچه به آن ایمان دارم سپاس و آرزو میکنم راهتان همیشه روشن
پست
سلام بهار، خوشحالم که برات مفید بوده.
مخلصم 🙂
امین عزیز و کلیه دوستان،
میخوام کمی بی پرده صحبت کنم.شاید خیلی ها در سنین و شرایط تاهل و خیلی شرایطی باشند که فقط براشون علاقشون مهم هست و لاغیر.البته علاقه لازم هست شاید ولی کافی نیست.تا بحال فکر کردید که تا کی میشه نان در عشق و علاقه زد و خورد!!!
واقعا وقتی زندگی مستقل میشه و تاهل پیش میاد،دیگه به قول بزرگترا” زن و بچه نون میخاد”.شرایط امروز حامعه طوری هست که شما نمیتونید با درس خوندن و کار اکادمیک صرف به راحتی یک زندگی بی دغدغه داشته باشید.من بعد از ۱۰ سال کار اکادمیک و ۱۰ سال کار در محیط کاملا غیر اکادمیک به این نتیجه رسیدم.مگر یه هیات علمی که اینقدر سنگ شدنش رو به سینه میزنن،چقدر میگیره?لطفا احساسی تصمیم نگیرید
ببخشید یه سوال داشتم (حالا نمیدونم به این بحث ربط داره یا نه)
من انسانی هستم و میخوام معلم (دوره دوم) بشم، آیا خوبه؟؟؟؟ معلم ادبیات
با سلام.آقای آرامش واقعا ممنونم بابت سایت عالیتون. حرفاتون خیلی صادقانه و مفیده.من فوق لیسانس ادبیات انگلیسی دارم، سی و یک سالمه…متاسفانه بازاز کار رشته ی ما خیلی کساده…تنها کاری که میشه کرد، تدریس توی موسساته که اونم پولش خیلی کمه…استخدامی هم نداشته، طی این چندسال، یک الی دو نفر…موسسه م انقدررز یاد شده که ارزش نداره موسسه بزنی، علاقه هم ندارم. بین دکترا خوندن رشته ی خودم و لیسانس روانشناسی گیر کرده بودم که با خوندن مطلب شما کلا قید دکترا خوندنو زدم.اما خیلی دوس دارم لیسانس روانشناسی بخونم، چون به کاری علاقه دارم که ارتباط نزدیک با مردم داشته باشم و ضمنا همه بهم میگن که خوب حرف میزنم و راهنمای خوبی هستم. در زمینه روانشناسی مطالعه هم داشتم، بنظرتون عاقلانس لیسانس بخونم؟
پست
سلام سارا
این مطلب رو بخون:
چگونه تغییر مسیر شغلی دهیم؟
سلام
دو تا نکته سریع:
تفکر کار نکن مناسب همه نیست
خلقارزشکارهمه کس و همه تیپ نیست
سلام موافقم.بنده با مدرک ارشد یک کار نیمه دولتی دارم مردد بودم برای دکتری ولی با محاسبه هزینه و صرف وقت و انرژی بهتر دیدم ادامه ندم .واقع بین بودن مهمه تا اینکه پیشوند دکتر جلو اسمت باشه .به همه دوستان توصیه می کنم واقع بینانه تصمیم بگیرید نه از روی احساس.موفق باشید.
سلام وقت بخیر
اول تشکر میکنم بابت پست های خوبتون، من تازه با سایت شما آشنا شدم.
من فارغ التحصیل کارشناسی ارشد مهندسی مواد هستم از یه دانشکاه معمولی و ۲۶ سال سن دارم. قبلا تصمیم داشتم درسم رو ادامه بدم و توی دانشگاه تدریس کنم که با شرایط امروز، متوجه شدم ،تضمینی توی کار نیست و به طور کلی فرصت شغل در رشته ی من و به خصوص برای خانم ها، خیلی کمه.
من به شدت به علاقه شغلی اهمیت میدهم و مدت زیادیه ذهنم درگیر این مسئله هست. اما واقعا نمیدونم که چه کاری تو جامعه ی امروز ما به درد میخوره و آینده دار هست. چون نمیخوام دوباره تخصصی رو یاد بگیرم که بی نتیجه باشه. برای همین نمیدونم باید با کی مشورت کنم تو این زمینه که بتونم ادامه مسیرم رو صحیح مشخص کنم. این مسئله خیلی ذهنم رو مشغول کرده ، کاری که بتونم با علاقعه و تلاش توش موفق بشم .
باز هم تشکر میکنم بابت سایت خوبتون.
پست
سلام نازنین
خوشحالم که داری جدیتر به برنامه‌های آینده‌ات فکر میکنی.
ویدئوی وبینار نقش دانشگاه در مسیر شغلی رو ببین و بعد هم مطالب مختلف کارنکن رو بخون.
معرفی شغل‌ها رو هم بخون.
موفق باشی
سلام علیکم بنده یه جوون ۲۸ ساله فوق لیسانس تاریخ در کسوت معلمی هستم از وقتی که وارد مدرسه و دانشگاه شدم سعی می کنند همیشه نفر اول کلاس باشم با بهترین نمره قبول بشم آینده درخشان پیش روم تصور میکردم اما بعد سربازی در آزمون استخدامی آموزش و پرورش قبول شدم مراحل سخت و ۲ سال دوره مهارت آموزی دانشگاه فرهنگیان گذرانیدم شاغل شدم می بینم
چقدر تلاش هام و فشار ریاضت هایی که کشیدم بی فایده بوده چون می بینم کسی که سیکل ناقص بوده به راحتی با بردن دو دبه روغن محلی و شیرینی دیپلم و بعد لیسانس و الان دارد ارشد در آزاد بدون حضور در کلاسا می گیرد الان آزمون دکترا دادم می دانم که ۱۰۰ درصد قبول هستم ولی مردد شدم
پست
سلام محمد
مرسی که تجربه‌ات رو نوشتی.
امیدوارم در نهایت تصمیمی بگیری که رضایت رو برات به ارمغان بیاره.
آقا امین عزیز
کسانی که دانشگاه نرفته‌اند و موفق شدند، این فضایی که شما میفرمایید در دانشگاه وجود داره و مفید هست رو توی فضاهای مثبت دیگه‌ای مثل بازار، شرکت‌های تجاری، آموزش‌های موازی چند برابر بهتر و سالم‌تر و کاربردی‌تر پیدا میکنن و اگر هم فرمایش شما رو هم درست باشد و قبول داشته باشیم، باز هم بنظر من و دیگر دوستان، دو سال یا چهار سال برای درک چنین فضای کاری، خسران و ضرر بزرگیه، زیرا بخاطر ۱ درصد فایده، هیچ موقع ۹۹ درصد امکانات ارزشمند (جوانی، انگیزه، تفکر، خلاقیت و…) رو نباید سوزوند و معطل کرد
لطفا هیچ تعارفی با دانشگاه نداشته باشید و همیشه سیستمی که غلط است را ناجوانمردانه نقد کنید و ابایی نداشته باشید و با موارد کوچک و مشابه خودتون رو قانع و راضی نکنید.
در ضمن مطلب درباره آموزش‌های موازی ارزشمند زیاد هست که خودتون میتونید تو اینترنت جستجو کنید.
موفق باشید
پست
آره علی، میفهمم چی میگی و تا حد زیادی هم حرفت رو قبول دارم.
اتفاقا اگر بخش معرفی مراجع آنلاین آموزشی رو توی کارنکن دیده باشی، میبینی که ما خودمون از کورسرا و edx تا فرادرس و فرانش رو معرفی کردیم به عنوان مراجع یادگیری و تاکید داریم که یادگیری لزوما در دانشگاه نیست و همینطور که گفتی با صرف زمان کمتر و بهینه‌تر میشه چیزهای بیشتری یاد گرفت.
اما من همیشه خودم رو تصور میکنم که اگر سال ۸۵ به لطف قبولی دانشگاه نمیومدم تهران، آیا بازم مسیر شغلیم همین بود؟
اینه که یه خورده باشک میگم کلا دانشگاه بدرد نمیخوره.
اما موافقم که میشه توی محیطهای دیگه هم خیلی چیزها یاد گرفت، اما واقعیتِ توقعات خانواده و فشار اجتماعی رو هم باید لحاظ کرد.
بگذریم، بحثش مفصله.
مرسی که مفصل نوشتی
مخلصم
سلام
کاملا موافقم، مثال ساده بزنم اگه بشینید پت و مت ببینید حداقل‌ترین چیز اینه که قدرت تصمیم‌گیری درست توی زندگیتون بالا میره، ولی حیف این دانشگاه گندیده این را که یاد نمی‌دهد هیچ، بلکه برعکس تصمیم‌گیری غلط نیز یاد می‌دهد.
من هم مطلبی با عنوان زیر توی سایت ویرگول گذاشتم که بی‌ارتباط با موضوع شما نیست، خوشحال میشم اگه ببینید.
“خالی کردن جیب مردم با معلم خصوصی پرش”
http://qxq.ir/43w
بنظر من دانشگاه رفتن در حال حاضر خیلی خیلی خطرناک و خسارت جبران ناپذیری به ما وارد میکند. خودتون معنی خطرناک رو هر جور که تصویر کنید درسته.
من به دبیرستانی‌های فامیل و آشنایان توصیه میکنم به هیچ وجه دانشگاه و سربازی نروند که هر دو مخل زندگی و عمر هستند و به دنبال مهارت و تخصص مورد علاقشون بروند که وقت طلاست وگرنه خیلی زود از دستشون میره
پست
سلام علی جان
مطلبت رو خوندم.
متاسفانه عدۀ خیلی زیادی هستن که دارن از استرس و ترس بچه‌ها و والدینشون نون میخورن.
در مورد دانشگاه ولی کمی باهات تفاوت داره دیدگاهم. به نظرم مقطع کارشناسی میتونه فواید زیادی هم داشته باشه برای بچه‌ها، نه از جنبۀ علمی و تحصیلی یا مدرک دانشگاه. اونو که باهات هم‌‍نظرم که بخش زیادی از وقت با پاس کردن واحدهای بی‌خاصیت تلف میشه.
اما محیط دانشگاه و کارکردهای جنبی اون به نظرم فوایدی داره که جای دیگه پیدا نمیشه.
برای یه نوجوونی که به واسطه دانشگاه، میتونه مستقل‌تر باشه و کلی کار جنبی دیگه بکنه، معمولا بدون حضور دانشگاه اون موقعیت‌ها فراهم نمیشه.
البته که مشخصه نمیگم همه باید برن، نظرم اینه که با درنظر گرفتن این فواید جنبی شاید برای بعضیا فوایدش بیشتر از مضراتش باشه.
مرسی که برام نوشتی
بازم به اینجا سر بزن
مخلصم
سلام
همین الان با وبلاگتون آشنا شدم و این مطلب رو خوندم. چیزهایی که درباره خودتون نوشتید دقیقا منم. آدمی که خیلییی زیاد به تدریس علاقه داره. دوران راهنمایی تو خوابگاه برای بچه های سال پایین تر کلاس ریاضی میذاشتم و برای امتحان بهشون یاد میدادم. برای قبولی تو مدرسه نمونه و تیزهوشان سال سوم راهنمایی برای هم کلاسی هام تست ریاضی رو توضیح میدادم همشونو جمع میکردم تو یکی از کلاسای مدرسه و سوالایی که قبلا خودم حل کرده بودم رو براشون توضیح میدادم. و همینطور دبیرستان… من تو یه شهر کوچیک درس خوندم همیشه آدم موفقی بودم و تو یکی از بهترین دانشگاه های کشور رشته کامپیوتر قبول شدم.اما با ورود به دانشگاه همه چیز برام عوض شد اعتماد به نفسمو از دست دادم و دیگه درسایی که خیلی خوب پاس میکردم رو نمیتونستم برای بقیه توضیح بدم. نفر اول رشتمون شدم و الان آخر ترم یک کارشناسی ارشدی هستم ککه با سهمیه استعداد درخشان قبول شدم و خیلییی مردد نسبت به ادامه راه.
همیشه خودمو معلم ریاضی میدیدم شغلی که عاشقش بودم اما وقتی دانشگاه فرهنگیان تو مصاحبه رد شدم و اومدم این رشته به تشویق اساتید و دوستام تصمیم گرفتم که استاد دانشگاه بشم. اما حالا میبینم که خیلییی فرقه بین درس دادن به یه سری دانشجو که دنبال مدرک و پاس کردن اند و بچه های راهنمایی که من باشوق بسط های چندجمله ای رو براشون توضیح میدادم.
یه مدتیه به فکر اینم که شاید سغل برنامه نویسی برام بهتر باشه. البته که هنوز در حال تحقیق کردنم.ممنون از مطالب مفیدت
پست
سلام فرشته
چقدر خوب که داری از بالا به مسیر نگاه میکنی و به خودت فرصت دادی که به ادامه راه فکر کنی. چون میدونی که خیلیا تا تهِ دکترا و بعدش هم میرن و تازه اون موقع میفهمن که راضی نیستن و این نارضایتی توی تمام جنبه‌های زندگیشون تاثیر میذاره.
کتابهایی که توی کارنکن معرفی کردم رو بخون، توی تغییر مسیر بهت کمک میکنه واقعا.
مرسی از لطفت. بازم به اینجا سر بزن.
سلام منم دقیقا مثل شما هستم با این تفاوت که من الان دهم هستم و کلی تلاش کردم نمونه دولتی قبول شدم و همه نمراتم ۲۰ هست و عاشق یاد دادن هستم و همیشه به بچه های فامیل و همکلاسی هام ریاضی یاد میدم و قصدم این بوده که برم استاد دانشگاه بشم ولی الان که تو جو المپیاد کامپیوتر هستم و سی پلاس پلاس یاد گرفتم مردد هستم بین دبیری و استادی یا اینکه برم کامپیوتر بخونم برنامه نویسی کنم میشه راهنماییم کنید تا پشیمان نشم ممنونم
سلام نظر خیلی پخته ای بود، تحصیلات عالی خیلی خوبه ولی بشرطی که نتیجه داشته باشه تنها خوبیش در این سالها اگر خودمون رو جای کسایی بذاریم که دانشگاه نرفتن اینه که حداقل خجالت زده نیستیم پیش کسایی که همه دانشگاه رفتن و چیزی رو تجربه کردیم که شاید اگر تجربه نمیکردم مثل یه خلا احساسش میکردیم ولی بنظر بنده واقعیتش اینه که کورکورانه راهی رو رفتیم و سال ۹۰ رو با سال ۵۰مقایسه نکردیم! بله در سال ۵۰ درس میخوندی و سطح علمیت بالا بود نتیجه میگرفتی از وقتی که گذاشتی ولی الان با این شرایط ایران متاسفانه… تحصیل عالیه میکنی ولی تهش میبینی بن بسته این همه سال رفتی درس خوندی انتگرال حل کردی که چی؟ آیا بازیچه بازی اقتصاد دانشگاه ها شدی؟ چطور از سرمایه ای گذاشتی چه مالی چه زمانی درامد کسب کنی؟ خیلی خوش شانس باشی کار پیدا کنی با پارتی و آشنا چقدر میخواد حقوقت بشه؟ ارزشی خلق کردی که ارزش مالی زیادی نداره
ولی اگر همون زمان و سرمایه رو مثلا تو اوستا کاری یه کار فنی میذاشتی بهتر نتیجه میگرفتی!
باید بسته به شرایط تصمیم گرفت
در حال حاضر کادر درمانی و پزشکی ارزش سرمایه گذاری و تحصیل داره اونم خیلی زیاد ولی نگران بچه های آینده مونم اون موقعی که هزاران دکتر بی سوادی که پول دادن مدرک گرفتن میخوان معالج بچه هامون بشن و کار کثیف دانشگاه ها و رانت بازی ها و بی مدیریتی ها تازه اون موقع گریبان مردم رو میگیره. بی مدیریتی سرنوشت خیلی از دهه شصتی ها رو نابود کرد و همین بی مدیریتی ها چندین سال دیگه با جون آدما ارتباط پیدا میکنه!… بی مدیریتی والدین هم آینده بچه رو هدر میده باید والدین دقت خیلی بیشتری کنن رو مسایل حساس و راهی که چندین سال وقت بچه رو میگیره و آینده بچه رو رقم میزنه…
سلام
خب شما که معلمی و استادی و…. را تجربه کردید به نظرتون منی که عاشق تدریسم چکار کنم؟ و چه شغلی رو برای خودم اتنخاب کنم؟
من با نظرات شما موافقم که در کل در حال حاضر دانشگاه های کشور ما کارایی خوبی در تربیت نیرویی که به درد جامعه بخورد ندارند و دلیل آن هم این است که چیزی که در دانشگاه تدریس می شود لااقل در رشته های مهندسی غالبا کپی برداری شده از صنعت کشورهای پیشرفته ایی است که از لحاظ صنعتی از کشور ما به مراتب پیش ترند بنابراین ما علمی رو یاد میگیریم که به درد کشور عقب افتاده ما نمیخورد. اما با این بخش از نتیجه گیری شما مخالفم بنابراین این ها را آموزش ندهیم. راه پیشرفت همین یادگیری علوم و فنون پیشرفته است وگرنه ما در کشورمان تعداد زیادی کارگاهها و کارخانه های تولید اجناس غیر پیشرفته داریم. مثل کارخانه های صنایع غذایی، پوشاک، صنایع دستی و… اما یک گوشی موبایل به درد بخور تولید نکردیم. یک اتومبیل با کیفیت نمی توانیم تولید کنیم. چرا چون علم ساخت آن را به کار نگرفته ایم و نه اینکه روش آن را بلد نیستیم.
استدلال شما مانند کودکی میماند که تازه به مدرسه رفته و با خود می گوید من بدانم الف و ب چیست و چگونه نوشته میشود به چه دردی میخورد؟ من الان اگر در کوچه یک لواشک می فروختم بیشتر به درد من و خانواده ام میخورد.
در مورد این حرف که “خب من قرار است برای کنکور درس بدم که بچه های مردم بروند دانشگاه که چه؟ یا حتی بروم دانشگاه به آنها سیالات و انتقال حرارت و احتراق درس بدهم که آخرش با مدرک مهندسی مکانیکشان چه کاری بکنند؟” به نظرم مشکل از این دروس و اینکه باید برای رفتن به دانشگاه کنکور داد و تصفیه شد نمی باشد. کما اینکه اگر مسولین آموزش عالی را با تضعیف کنکور و گسترش بی حد آموزش عالی غیر عالی به گند نمی کشیدند. کنکور می توانست و می تواند آدم به درد آموزش عالی بخور را از بقیه تا حد زیادی جدا کند کما اینکه در گذشته کارکرد خیلی خوبی داشته است. مشکل اینجاست که در کشور ما به کسانی که دارای دانش خوبی در زمینه های مختلف علمی هستند بهای چندانی نمی دهند. کاری که در کشورهای صنعتی به خوبی انجام می گیرد. کشور ما خواستار نتایج یک شبه همراه با سرمایه گذاری اندک می باشد که همه میدانیم در حیطه علم و فناوری چنین دیدگاهی کاملاً غیر منطقی است. یک نمونه برای شما مثال میزنم. در بحث هسته ای که مدتها دغدغه مسولین مملکت بود و هزینه های زیادی برای آن شد پیشرفتهای خیلی خوبی در کشور حتی با وجود تحریم ها دیده شد. ولی سایر بخش های مهندسی که مورد دغدغه نبوده است به قول شما به زور نفت زنده نگه داشته شده اند. این نشان دهنده این واقعیت است که اگر در زمینه ای سرمایه گذاری شود و صبوری پیشه شود کار سر انجام به نتیجه خواهد رسید. کنکور دادن و کسب رتبه برتر و همچنین یادگیری علوم اساسی در زمینه رشته تخصصی اولین قدمها در زمینه پیشرفت کشور است. اگر غیر از این باشد که شما به عنوان معلم باید در کلاس روش ارزان خریدن و گرانتر فروختن اجناس را به بچه ها درس بدهید که به اصطلاح به درد فردایشان بخورد و برای آموزش چنین فنونی هم نیازی به کلاس چندانی نمی باشد و به تجربه اون فرد در آن استاد خواهد شد.
باسلام . شاید اگر تنها دلخوشی و دارایی تون مدرک دکتری و مقالاتتون بود یا به این مرحله ای که هستید نمیرسیدید، اینجوری نمیگفتید…
Pingback: آیا ادامه تحصیل بدهم؟ درباره ادامه تحصیل در مقطع دکتری در ایران - امین آرامش
Pingback: رضایت شغلی چیست؟ 3 فاکتور مهم رضایت شغلی - دانلود پرسشنامه رایگان رضایت شغلی
امین دختر عموی من دانش آموخته دانشگاه فرهنگیانه و امسال اولین سال تدریسش هست. معلم دبستانه.
کتاب مفیدی رو می شناسی که بهش معرفی کنم؟
پست
تئوری انتخاب رو من خوندم، عالیه. یه فصل راجع به مدارس کیفی داره. ترجمه دکتر صاحبی بهتره. خلاصش هم همینجا (منوی بالا) هست.
یه کتابم بعدش گلاسر نوشته به اسم “مدرسه کیفی”، اون رو نخوندم. اما قطعا خودِ تئوری انتخاب اولویت داره.
به خودتم توصیه میکنم تئوری انتخاب رو بخونی. عالیه.
باهات توی این زمینه هم موافقم.
فرضم تو نوشتن اون عبارت این بود که ریاضی به اندازه‌ی کافیش برای زندگی ضروریه. و ابزار خیلی مفیدیه توی زندگی.
ممنون بابت این مطلب مفید
سلام امین جان.
درباره‌ی این نوشته هم باهات هم‌دلی میکنم و هم هم‌دردی.
احتمالا میدونی من هم مدتیه ریاضی درس میدم،
از همون روزای اول تدریسم با یه تناقض مواجه بوده و هستم:
تدریس ریاضی برای یادگیری ریاضی یا تدریس ریاضی برای موفقیت در امتحان‌ها و کنکور؟
انتخاب هر کدوم از این راه‌ها نتایج متفاوتی رو به بار میاره.
الان تمرکز و فرصت کافی ندارم که شرح بدمش.
البته چند وقتی هست که میخوام درباره‌ش بنویسم. وقتی درباره‌اش نوشتم حتما میام و اینجا لینکش رو می‌ذارم.
پست
سلام بر ادریس بزرگوار، هم ولایتی و هم دانشگاهی عزیزم 🙂
ادریس، من حتی با تدریس “ریاضی برای ریاضی” هم مشکل دارم. میدونم که ادبیات مشترک داریم در این مورد، پس بهت میگم که من بعد از یه مدتی فهمیدم که از “علمٌ لاینفع” باید فرار کنم.
چقدر خوب، پس به همین زودیها منتظر دیدن لینک مطلبت و خوندن نظراتت هستم.
سلام. مطلبتون عالی بود. این مدل دانشگاه رفتن ها به بن بست رسیده. مردم هم فهمیدند که دیگه دکترا هم کاری واسه کسی نمیکنه ولی مسیر دیگه ای هم پیش پاشون نمی بینند که به سادگی و قابل توجیه بودن ادامه تحصیل باشه.
من هم نفرت دارم از این کلاس کنکورها و بی سوادی فارغ التحصیلان دانشگاهی.
من هم معلمی رو دوست دارم. نه اینکه علاقه به تدریس داشته باشم اما فکر میکنم راه درست شدن آموزش و پرورش ما معلم باسواد و با بینشه. فکر میکنم اینطوری میتونم مؤثر باشم.
من همیشه ذهنم پیش مدرسه بوده. طی درسم هر موقع موضوع تحقیق یا طراحی دست خودمون بود مدرسه و هنرستان طراحی کردم. نمونه های مدارس فنلاند٬ سنگاپور و کشورهایی که سطح بالای آموزشی دارند رو بررسی کردم.
به این رسیدم که کیفیت ساختمان و تکنولوژی با همه اهمیتش در درجه دومه و اصل مطلب احترام به دانش آموز و درک شخصیت و استعدادهاش و آموزش مناسب با سطح اونه. در فنلاند فقط فصل بندی مطالب ارائه میشه و طبق نظر معلم دروس به صورتی تدریس میشن که کاملا فراگرفته بشن و عمقی بشن و تنها آزمون نهایی و سراسری برای دانش آموزان بعد از دوره دبیرستان است.
خیلی دوست دارم کلاسهای کاربردی برای نوجوانان برگزار کنم. باید مهارت و اعتماد بنفسش رو در خودم ایجاد کنم.
باز هم تشکر دارم به همراه عذر خواهی از زیاد نویسیم. چون موضوعاتی که مطرح میکنید دغدغه من هم هست و میدونم میخونید و اهمیت میدین دستم به کوتاه نویسی نمیره.
پست
سلام مهشید
بدیش همینه که میخوان راه حل هم “ساده” باشه، هم “تضمین شده” باشه!
من فکر نمیکنم توی این “سیستم”، معلمِ خوب هم بتونه معجزه ای بکنه.
مهشید با توجه به علاقت، اگر تئوری انتخابِ گلاسر رو نخوندی پیشنهاد میکنم بخونیش حتما. خلاصه هاش رو هم میتونی دانلود کنی از همین نوار بالا و حین خوندنِ خودِ کتاب، همراهت باشه.
راستی، پروژه ات توی تفکر سیستمیِ متمم رو ندیدم. اون رو هم با توجه به علاقت “به شدت” توصیه میکنم که بری و انجام بدی. اگر خواستی پروژه تفکر سیستمی من رو هم ببینی توی همین نوار بغل، “تفکر سیستمی” رو “جست و جو” کن، شاید خوشت بیاد.
از اینکه نظراتت رو برام مینویسی ازت ممنونم، قطعا میدونی که از دیدنشون خوشحال میشم و به هیچ وجه لازم نیست نگران طولانی بودنشون باشی.
راستی، امیدوارم با توجه به چیزهایی که در مورد علاقت گفتی، روزی برسه که یکی از قسمتهای “کارنکن” رو به نوشتن راجع بهت اختصاص بدم…
سلام دوباره خیلی ممنونم از راهنماییهات؛ واقعا نوشته هات باور و امید رو در من ایجاد میکنه که سعی کنم حداقل در اندازه خودم قدم مثبتی در راه چیزهایی که برام مهم اند بردارم.
خلاصه ها رو دارم میخونم حتما تئوری انتخاب رو میخرم. تازگی کتاب هوش چندگانه گاردنر رو گرفتم. میخوام کم کم کتابهای مناسب واسه مشاوره نوجوانان و امور آموزشیه بخونم.
اکانت متمم رو تمدید نکردم متاسفانه چون خیلی تنبلی می کردم در حل تکالیف. ایشالا سال جدید اکانت بگیرم و فعالتر باشم.
الان من به شکل واقعی کار نمیکنم خخخ یعنی بیکارم انشالا روزی برسه که به منظور شما کار نکنم. اگه در زمینه آموزش مؤثر باشه که عالیه.
سلام؛ امروز کتاب تئوری انتخاب رو خریدم. خلاصه هاشو تازه تموم کردم، عالی هستن. برداشت هایی که زیرشون مینویسی هم خیلی جالبن. این کتاب رو که کامل بخونم و روش فکر کنم کتاب مدرسه کیفی گلسر رو هم میگیرم. مرسی که منو با این کتاب آشنا کردی. جالبه که نوشته گلسر هم مهندس شیمی بوده بعد رفته سمت روانشناسی و الان چنین روانشناس برجسته ای شده. گویا اون هم کار نمیکنه.
پست
سلام مهشید
خیلی خیلی خوشحال شدم از این خبرِ خوبت. 🙂 گلاسر خیلی حرفهای خوب داره برات…
آره مهشید، فکر کنم همه کسایی که تونستند یه تاثیری بذارند، “کارنمیکردند”.
البته گلاسر روانشناس نبوده، اون بعد از شیمی خوندن، رفته پزشک شده و بعدش هم تخصصش رو توی روانپزشکی گرفته. جالبه که بدونی اون به مریضهاش دارو نمیداده. حالا خودت کتاب رو بخونی بیشتر حظ میکنی از کارهای خیلی خوبی که کرده.
واقعا خنده داره که یک نظر غیر علمی بعنوان مطلبی عالی توصیف میشه؟!
اگر که سیستم آموزش عالی فاسد، منحرف و رابطه ای است دلیل نمیشود که آموزش عالی را با عنوان مقاله بازی توصیف کرد. مقالات علمی معتبر (نه هر مقاله پولی که در هر ژورنال بی کیفیت و پولی چاپ میشود) میوه و ثمره توسعه علمی هستند و کار هر کس هم نیست. چرا که مقالات معتبر در ژورنال های معتبر با ایمپکت فاکتور بالا را نه میتوان از انقلاب خرید و نه هر ننه قمری که با رابطه استاد شده میتواند چاپ کند. ضمنا اگر پول نفت صرف تولیدات علمی شود خیلی بهتر است برای مردم و مملکت تا صرف حقوق های نجومی مدیران و برخی ورزش کاران خاص مثل فوتبالیست ها شود