امین آرامش

یک کاغذ برداریم و لیستی از عواملی بنویسیم که باعث میشود ۵ سال بعد ناراضی باشیم. میخواهیم علاج واقعه پیش از وقوع انجام دهیم. در رابطه عاطفی‌مان. در تربیت فرزندمان. در کسب و کارمان. در دوستی‌مان. در ویژگی‌های شخصیتمان. سعی کنیم با نوشتن شرح بیشتر بر آن عوامل، وضوح آن وضعیت را در ذهنمان بیشتر کنیم. …

به گمانم یک دلیلِ اصلی افسوس خوردن این است که خودمان را زیادی جدی گرفته‌ایم. یادمان رفته که خوب و بدِ این بازی میگذرد. حواسمان نیست که این چندین میلیاردی که آمده‌اند و رفته‌اند را کسی بخاطر ندارد. فکر میکنیم اگر در گذشته، چنان نمیشد و چنین میشد ماجرا خیلی متفاوت بود. البته من منکر تفاوتش نیستم، میگویم …

داشتم فکر میکردم این فضایی که ایجاد شده و در وبلاگ‌هایمان دور هم هستیم و مدام از هم تعریف میکنیم و هندوانه زیر بغل هم میگذاریم، اگر حواسمان نباشد میتواند ما را دچار مشکل کند. شنیدن حرف مخالف هم میتواند کمک زیادی به ما بکند. من استقبال میکنم که کسی بیاید و استدلالهای مرا به صورت مستدل …

پیش‌نوشت مخاطب این نوشته بیش و پیش از هرکسی خودم هستم. نوشت درست است که برای اهالی یادگیری، صرفِ یادگیری هم لذت‌بخش است (و انصافا خیلی خیلی هم لذت‌بخش است) اما گمان میکنم اگر نتوانیم آموخته‌هایمان را در مقام عمل بکار بگیریم این لذتِ یادگیریِ ما تفاوتی با انواع دیگر لذت ندارد. بی‌خاصیت است و تنها …

۱ امروز، ۲۸ مرداد، سومین سالگرد پدرشدنِ من است. سالگرد ترفیع درجه‌ی من. سالگرد آغاز مسئولیت سنگین پدری. ۲ متنی برای خودم نوشته‎‌ام که زیاد میخوانمش: “تمامی تلاشم را با تک تک سلولهای وجودم خواهم کرد تا برای فرزندم راهنمای خوبی باشم، تا آنچه از من به نیکی فرا خواهد گرفت افزون باشد از بدیهایی …

گفتم: «سلام آقا رضا.» برخورد گرمی کرد و برای نیم ساعت آینده در زیرِ زمین همسفر بودیم. رضا امیرخانی همانقدر که پیش‌بینی میکردم متواضع بود و دوست‌داشتنی. در حین صحبتمان و پس از آن مدام به فکر مطلبش با عنوان آخرین تیر ترکش خداوند بودم  و به این فکر میکردم که او چقدر مانند نوشته‌هایش است. …