در ستایش امید

آدمی به امید زنده است. اگر از آدمیزاد، امید را بگیری تقریبا دیگر چیزی باقی نمی ماند. یعنی آدمِ بی امید، هر چیز دیگری هم که داشته باشد، باز احساس میکند که هیچ ندارد.

حواسمان به امیدمان باشد. چیزی پیدا کنیم در آینده که به آن امیدوار باشیم.

بعد ببینیم جطور رفتارمان با دیگران خوب میشود.

خلاقیتمان شکوفا میشود.

حالمان دگرگون میشود.

اصلا امید معجزه میکند. نگذاریم کسی یا چیزی ما را ناامید کند.

البته یادمان باشد، امید را از دیگران هم نگیریم. موقع حرف زدن با آدمها، به آنها امید بدهیم. برای انتقاد کردن از نزدیکانمان عجله نکنیم. شاید همین انتقادات ما به امید آنها آسیب بزند.

مواظب امید هم باشیم.

امیدوار باشیم و امیدبخش.

آدمی به امید زنده است.

پس نوشت

عکس را سالها پیش، بعد از یک باران بهاری گرفته‌ام.