قبلا هم گفتم، علاقه ویژه ای به سرداران جنگ هشت ساله ایران و عراق دارم. نمیدانم فیلم روز سوم را دیده اید یا نه. اینکه بریزند توی شهرت و غارتش کنند و به هیچ چیزت هم رحم نکنند خیلی درد دارد. و البته اینکه تقریبا با دست خالی سی روز از شهرت دفاع کنی، مردانگی بزرگی است.
محمد جهان آرا هم مثل خیلی دیگر از “مردانِ” جنگ هشت ساله، بزرگ بوده. من هر وقت خودم را جای سربازان این فرمانده میگذارم که زمان پس گرفتن خرمشهر، فرمانده شان نبوده که آزادی خرمشهر را ببیند، دلم بدجور میگیرد. تصور کن صدای حزن انگیز “ممد نبودی ببینی…” هم در گوشت بپیچد، غم بزرگی بر دلت می نشیند.
من تلویزیون نمی بینم، اما اخیرا بخشی از سریالی پخش شده را دیدم که حالی عجیب در من ایجاد کرد. صحنه، مربوط به روزهای اول حمله عراق به ایران و دفاع جانانه “ممد و بچه هایش” از شهر است. صدای زیبای علیرضا قربانی هم هست. این قطعه حدود ۵۰ ثانیه ای را تماشا کنید:
مطلب مرتبط:
درباره “مردان”، به همراه دو پیشنهاد برای دیدن
