کودکان خودشان را از “طرز نگاه ما به آنها” میشناسند، بخشی از کتاب کودک، خانواده، انسان

در حال مطالعه کتاب کودک، خانواده، انسان (پیرامون تربیت کودک) بودم که خواندن قسمتی از آن برایم خیلی لذت بخش  بود، گفتم آن را با شما هم شریک شوم. داستان از این قرار است که یکی از مادرهای نویسنده کتاب (این کتاب از زبان دو مادر است که هر کدام سه بچه دارند) بعد از آموزشهایی که زیر نظر دکتر جینات دیده در یک جمع دوستانه با والدینی مواجه میشود که به شیوه سابق خودش در مورد بچه هایشان حرف میزنند، در ذهنش این چیزها را با خودش میگوید:

“این چیزهایی که به شوخی می­گفتید مطالب خنده ­داری نیست. بچه ­ها عمدتا از دریچه چشم پدر و مادرشان به خودشان نگاه میکنند. آنها از ما میخواهند به آنها بگوییم چه میتوانند بشوند، نه آنکه چه هستند.

آنها برای یافتن شخصیت خود و ابزار رسیدن به آن به کمک ما نیاز دارند.

چیزی به نام بچه «خودخواه» وجود ندارد. فقط بچه ­ای وجود دارد که نیاز به تجربه کردن آن شادی که در سخاوت نهفته است دارد.

چیزی به نام کودک «تنبل» وجود ندارد. اما بچه ­ای وجود دارد که انگیزه ­ای برای کار ندارد، بلکه نیاز به فردی دارد که باور داشته باشد که او وقتی بخواهد، میتواند خیلی جدی کار کند.

چیزی به نام بچه «دست و پا چلفتی» وجود ندارد. تنها کودکی وجود دارد که میخواهد حرکاتش قابل قبول واقع شود و بدنش به وسیله ورزش آمادگی پیدا کند.

همه بچه ­ها نیاز دارند که بهترین خصلت­هایشان مورد تشویق قرار گیرد و بدترین آنها مورد چشم­پوشی قرار گیرد. [فکر میکنم نه فقط بچه ها، که همه آدمها به این شیوه برخورد نیاز دارند.]

چه کسی جز یک پدر یا مادر قادر است به فرزندی که اشتباه کرده بگوید: «اون وقت، اون وقت بود. حالا، حالا است. بیا از نو شروع کنیم.»

چه کسی به جز یک پدر و مادر به اندازه کافی برای یک بچه دماغو ارزش قائل است که به او بگوید: «بیا، من به تو اعتقاد دارم. من زیرِ این ظاهرِ تکه ­پاره، تو را هم می­بینم. من تو را در جامه درخشان یک شاهزاده خواهم پوشاند؛ و تو در واقع یک شاهزاده خواهی شد.»”

از این کتاب چیزهایی زیادی میشود یاد گرفت. مطالبی که نه تنها در ارتباط با کودکان، بلکه در تعامل با سایر اطرافیانمان هم به ما کمک زیادی خواهد کرد.